حجاب و چادر،مصونیت از تعرض هوسرانان:

قرآن مجید:

ای پیامبر،به زنان و دختران خود و زنان مؤمن بگو: چادرهایشان(در قرآن کلمه جلباب=چادر) را بپوشند تا به عفت و پاکدامنی شناخته شوند و از اذیت و آزار و تعرض هوسرانان در امان باشند...(احزاب 59)

آنچه از مفاد گفتار اندیشمندان لغت عرب و تعریف های واژه "جلباب" و چادر در یک عبارت جامع میتوان بیان کرد چنین است:

جلباب نوعی پوشش گسترده و سرتاسری با وسعت کافی که زنان مسلمان با عفت از روی همه ی لباس های خود میپوشند به گونه ای که تمامی لباس ها ، حجم اندام ، پستی و بلندی بدن و زیور آلات آنها را مخفی نماید.

بنابراین ،لباس و پوشش هائی از قبیل : مانتو، مقتعه ، روسری و چادر نازک که برجستگی بدن ر ا نمایان میکند و باعث خودنمایی ،جلوه گری و نمایش چهره و اندام بانوان باشد، از دایره حجاب و عفت اسلامی خارج است و تنها چادر مصداق کامل و جامع تعریف(جلباب) و حجاب مقدس فاطمی(ع) می باشد.

حجاب، حفظ زیبائی زن:

امام علی(ع) فرمودند:

زن شایسته است(در خانه و در حجاب کامل) نگهداری شود تا حالتش نیکو و زیبائیش پایدار بماند (و نگاه و تعرض هوسرانان زیبائیش را نابود نکند.)

متانت و عفت حضرت زینب علیها سلام:

یحیی مازنی می گوید:

مدت زیادی همسایه ی حضرت علی علیه السلام بودم و خانه من نزدیک منزلی بود که حضرت زینب علیها سلام در آن ساکن بودند.

به خدا قسم در این مدت نه زینب علیها سلام را دیدم و نه صدای آن بزرگوار را شنیدم. هر وقت می خواست به زیارت قبر نورانی جد بزرگوارش رسول خدا (ص) مشرف شود شبانه(در حالی که در حجاب و پوشش کامل بود) از منزل خارج می شد.

امام حسن علیه السلام در طرف راست و امام حسین علیه السلام در جانب چپ و امیر المؤمنین علیه السلام در جلو آن حضرت حرکت می کردند.

هنگامی که به قبر مبارک رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم نزدیک می شدند حضرت علی علیه السلام جلوتر می رفت و چراغ هایی را که روشن بود خاموش می کرد.

یک بار امام حسن علیه السلام علت خاموش کردن روشنائی ها را از پدر بزرگوارش سؤال کرد حضرت علی علیه السلام فرمود :

"می ترسم فرد (نامحرمی) به خواهرت زینب علیها سلام نگاه کند."

خنده ی فرشتگان بر زن بدحجاب در عالم قبر:

رسول خدا (ص) از جبرئیل سوال نمود:آیا فرشتگان نیز خنده و گریه دارند؟جبرئیل فرمود:بله.(یکی از آن جاهایی که فرشتگان می خندند)زمانی است که زن بیرحجابی و بد حجابی می میرد و بستگان او را در قبر می گذارند و روی آن زن را با خشت و خاک می پوشانند تا بدنش دیده نشود.فرشتگان می خندند و می گویند:تا وقتی جوان بود و با دیدنش هرکسی را تحریک می کردو به گناه می انداخت(پدر و برادر و شوهرش و ... غیرتی از خود نشان ندادند)و او را نپوشانیدند ولی اکنون که مرده و همه از دیدنش نفرت دارند او را می پوشانند.

حرصش ميگيرد...تو را كه آنطور مي بيند تحقير ميشود!

به غرورش برمي خورَد كه تو تعيين ميكني،حد و مرزها را....

آنقدر مغرور است كه دلش مي خواهد هرچه دل خودش خواست انجام شود...

به دل تو هم كاري ندارد!

اصلا برايت ارزشي قائل نيست...

وقتي چادر به سر ميكني،

وقتي همه ي آن زيبايي ها و هديه هاي الهي را از چشمان پرطمعش مخفي ميكني،

يعني تو تعيين ميكني كه تو اي بيگانه!

چطور بايد به من نگاه كني و چطور بايد درباره ي من حرف بزني

داستان من و حجاب من!

تا حالا فکر می کردم من و حجاب من فقط دستمایه ائمه جمعه و حاکمان است که هر وقت بحثش شروع شد  فریاد واسلاما می دهند و من و حجاب مرا عامل رسیدن به خدا می دانند .

یا نه از آن ورتر می روند و من و حجاب مرا عامل عقب ماندگی می دانند و برای طی کردن هر چه تندتر شاهراه مدرنیته، روسری از سرم می کشند و" کلاه بر سرم" می گذارند.

حالا می بینم هم جنسانم دست به قلم برده اند. مقالات نوشته اند. سخنرانی ها کرده اند. به سمینارها رفته اند و باز از من و حجاب من گفته اند.

شادمانی کرده اند که باد به لابلای گیسوانشان رفته و در شادی مستانه این همه سرور، روسری به آب سپرده اند و حالا دیگر خیلی روشن شده اند.

من هم تکه روسری گل گلی ام را از کودکی می شناسم. وقتی برای اولین بار عمه خانم که تنها حاج خانم فامیل بود باعتاب مادرم را به کناری کشاند و نهیبش زد که دخترک با گیسوی بافته اش با دو روبان توپ توپی با پسر عمه ها بازی می کند و می خندد!!

این همه گناه را نمی دانست یک کودک نه ساله به کجا ببرد! مقاومت کردم در برابر این زورگویی عمه خانم و گفتند تا عمه خانم چند روزی مهمان است روسری بر سر بکش و بعد که عمه خانم رفت بردار. و من که از همان کودکی تظاهر نمی دانستم گفتم هر کس ناراحت است به خانه ما نیاید! چه "خانه پدری" باشد، چه " مام وطن"!

بر خود می بالیدم که پیرو مکتبی هستم که از نگاهش، همه چیز من "زن" "زینت" است و زیباست و بعدها آن همه زیبایی را در آئینه حجاب و چادر مشکی ام یافتمش.

 اگرچه آن روز ده ساله بودم و امروز در دهه سوم زندگی سپری می کنم.

تفسیرها می کنند. توجیه ها می کنند که اینها همه رخت و لباس اقتدارگرایی است . چو خواهی آزاده شوی. حجاب از سر بکش. تا ببینی تلالو روشنگری چگونه بر تو می تابد و تو هم می شوی از جنس ما.

یا دگر بار که توفیق مجالست با اندیشمندی فراهم شد و سخنها از همه جا گفته شد به عرصه حقوق بشر و همسکشوالیته و ....رسید و او گفت ومن شنیدم. پس من بگفتم و او شنید.دیگر او نه در کنایه و نه در لفافه، به صراحت گفت: گمانم نبود در پس این چادر سیاه هم بتوان اندیشید!!

یادم نمی رود که دوستانم هم رفته رفته به این جمع منتقد پیوستند. آنها که هر روز برای پیوستن به جمع روشنفکران ،حجاب از سر می کشیدند و حجاب بر دل می نهادند تشویقم می کردند زودتر برکن تا به این اردوگاه بیایی.

و من بیشترمصمم می شدم که گره اش را محکمتر کنم و به اردوگاهشان وارد نشوم.

حرف آخر :

اگر عمری باقی ماند ادامه میدهم!

                                                                کاش دهقان فداکار

                                                                 دو پیراهن داشت

                                                             دومی را هم آتش می زد

                                                                  سر راه ایستگاه

                                                       قطار ما را هم از حادثه می رهاند

                                               چرا این قطار همیشه پی حادثه می رود...؟

درجزیره ای زیبا تمام حواس زندگی می کردند: شادی- غم- غرور-عشق و...

روزی خبر رسید که به زودی جزیره به زیر آب خواهد رفت.

همه ساکنین جزیره قایقهایشان را آماده وجزیره را ترک می کردند

اما عشق می خواست تا آخرین لحظه بماند چون او عاشق جزیره بود.

وقتی جزیره به زیر آب فرومی رفت عشق از ثروت که با قایق با شکوهی جزیره را ترک می کرد کمک خواست و به او گفت:

"آیا می توانم با تو همسفر شوم؟"

ثروت گفت:

: "نه من مقدار زیادی طلا و نقره داخل قایقم دارم و دیگر جایی برای تو وجود ندارد"

پس عشق از غرور که با یک کرجی زیبا راهی مکان امنی بود کمک خواست.

غرور گفت::

"نه نمی توانم تو را با خود ببرم چون تمام بدنت خیس و کثیف شده و قایق زیبای مرا کثیف خواهی کرد."

غم در نزدیکی عشق بود.

پس عشق به او گفت:
"اجازه بده تا من با تو بیایم"

غم با صدای حزن آلود گفت::

"آه عشق من خیلی ناراحت هستم.احتیاج دارم تا تنها باشم."

عشق این بار سراغ شادی رفت و او را صدا زد.

اما او آنقدر غرق شادی بود که صدای او را نشنید.

آب هر لحظه بالا و بالاتر می آمد و عشق دیگر ناامید شده بود که ناگهان صدایی سالخورده گفت:

"بیا عشق تو را خواهم برد"

عشق آنقدر خوشحال شده بود که حتی فراموش کرد نام پیرمرد را بپرسد و سریع خود را داخل قایق انداخت و جزیره را ترک کرد.

وقتی به خشکی رسیدند پیرمرد به راه خود رفت وعشق تازه متوجه شد کسی که جانش را نجات داده بود چقدر بر گردنش حق دارد.

عشق نزد علم که مشغول حل مسئله ای روی شن های ساحل بود رفت و از او پرسید:

"آن پیر مرد که بود؟"

علم پاسخ داد :

"زمان"

عشق با تعجب پرسید::

"زمان؟ چرا او به من کمک کرد؟"

علم لبخند خردمندانه ای زد و گفت: